INTERVIEW MARATONLOPERS

• 22 december 2018

Bart Wouters (36) is technisch directeur van een bouwfirma in Brussel. Toch heeft hij samen met een grote groep de marathon van New York gelopen, speciaal voor Cliniclowns!

“Het mooiste moment is datgene wanneer je de finishline overgaat.”

Wat is het grote doel van deze actie?

Bart: Het grote en gemeenschappelijke doel was om geld in te zamelen voor Cliniclowns. Verschillende mensen hadden ook nog persoonlijke doelen, bijvoorbeeld een marathon uitlopen en in sommige gevallen binnen een bepaalde tijd. Voor mezelf was het uitlopen van de New York Marathon ook een persoonlijk doel.

Wat heeft u aangemoedigd om de marathon in New York te lopen voor Cliniclowns?

Bart: Ik ben altijd zeer sterk verbonden geweest met jeugdwerking als jeugdmonitor. Ik had ook op mijn bucket list staan om een marathon te lopen.

Waaruit putten jullie de motivatie om hieraan mee te doen?

Bart: De motivatie ligt bij iedereen anders. Sommige mensen zijn door hun zieke kinderen persoonlijk in contact gekomen met Cliniclowns. Anderen hebben puur als doel om de marathon van New York uit te lopen, maar de meesten willen dit koppelen aan een groter doel, in dit geval Cliniclowns.

Hoe lang hebt u uzelf voorbereid op de marathon? Heeft u een speciale training gevolgd vooraleer u aan de marathon heeft meegelopen?

Bart: Ik ben gestart op 95 kilo, en na 10 maanden woog ik nog maar 77 kilo. We hebben getraind in groep, onder begeleiding van Cliniclowns. We kregen ook een trainer en een fysio van hen, dit gedurende 10 looptrainingen. Zo hebben we naar de marathon toegewerkt.

Waarom heeft u voor Cliniclowns gekozen en niet voor een ander goed doel?

Bart: Ik ben heel actief geweest in de jeugdwerking om een lach toveren op het gezicht van kinderen. Daardoor was de link snel gelegd met Cliniclowns. Zo ben ik bij hen terecht gekomen.

Waarom een marathon in New York en niet België?

Bart: Het spreekt voor zich dat als je zou opteren voor een marathon, dat je gaat voor de grootste marathon ter wereld, namelijk die van New York, the City that never sleeps (lacht). Ik denk dat ik deze ervaring nooit ga vergeten.

Van wie kwam het idee om een marathon te lopen? En hoe heeft deze persoon jullie overtuigd?

Bart: Ik ben via een vriend in contact gekomen met Cliniclowns. Ik heb zijn avontuur vorig jaar mogen meemaken; hij had namelijk ook een marathon gelopen ten voordele van hen. Daardoor werd ik meegesleept in zijn verhaal en voelde ik hierbij verschillende draagvlakken qua motivatie. Hierdoor heb ik zelf het initiatief genomen om hieraan deel te nemen.

Was het moeilijk om medecollega’s te overtuigen om ook mee te doen aan deze marathon en zo Cliniclowns rechtstreeks te steunen?

Bart: Nee, het was niet zo’n groot probleem. Als je een goed doel kan plaatsen en uitleggen, is het makkelijk om je collega’s hierin te betrekken. Het mooie aan Cliniclowns is dat het een heel transparante organisatie is, die heel dicht bij haar vrijwilligers staat. Als je dat kan overbrengen naar je collega’s wordt het verhaal des te mooier. We zijn als marathonlopers een soort uithangbord geworden voor Cliniclowns. Wij als marathonlopers zijn een soort van ambassadeurs geworden voor Cliniclowns. Dit geeft een groter draagvlak aan heel de organisatie.

Hoe stond jullie werkgever hier tegenover?

Bart: De meeste werkgevers, zoals die van mij, sponsoren Cliniclowns ook. Ze staan dus 100 % achter dit initiatief. Ik denk dat elke werkgever achter hun werknemers staat, wanneer hij een goed doel wilt steunen.

Hoelang heeft het geduurd om deze marathon uit te lopen?

Bart: Ikzelf heb de marathon uitgelopen in 3 uur en 52 minuten. Ik was bij de snellere van de groep, als je de professionals apart houdt. De meeste amateur-marathonlopers zetten de magische grens op 4u. Dit heb ik mooi volbracht. Dat is uiteraard afhankelijk van je fysiek.

Hoe vaak hebben jullie dit initiatief al genomen? En zijn jullie van plan om dit in de toekomst nog eens opnieuw te doen?

Bart: De groep van lopers voor Cliniclowns hangt hecht samen. Deze bestaat uit verschillende lopers die ook de marathon van New York in 2017 hebben gelopen. Dit jaar hebben we die van Chicago gelopen. Er zijn ook verder gevorderde plannen om in 2020 deel te nemen aan de marathon van Tokyo. Het is eigenlijk een team geworden die verslaafd is aan het lopen van grote marathons ten voordele van een goed doel.

Wat is uw mooiste herinnering van dit avontuur?

Bart: Het mooiste moment is datgene wanneer je de finishline overgaat. Je hebt een heel jaar naar iets toegewerkt en op de finishlijn komt het hele avontuur samen. Voor mij zorgde dit voor een enorme boost van adrenaline; een gelukzalig gevoel van een grootorde dat je niet kunt evenaren met een ander evenement. Voor anderen was dit een moment met tranen van geluk. Ze waren zo opgegaan in onze belevenis en op het moment dat ze de finish haalden, werden de emoties hen teveel. Het blijft de mooiste ervaring, ook wetende wat je op dat moment hebt gerealiseerd van een ingezameld bedrag.

Wat zou je willen meegeven aan mensen die willen, maar twijfelen om dit ook te doen in de toekomst?

Bart: Ik zou willen meegeven dat het mooie aan dit verhaal is dat je er samen in groep voor gaat. Er is niets mooier dan een doel samen te verwezenlijken, want als je alleen aan zo’n avontuur begint, voor een bepaalde organisatie, dan ben je op jezelf aangewezen. In groep kan je elkaar ondersteunen wanneer je een eventueel zwak moment ondergaat. Als we dit samen doen, kunnen we een groter einddoel bereiken.

TWITTER

---